උපක්‍රමික යටත් වීම

ඒ වන විට යුද්ධය උපරිමයේ තිබිණ. යුද්ධය සියලු විනාශකාරී සීමාවන් ඉක්මවා ගොසිනි. දැවැන්ත ජීවිත විනාශයක් සිදුව තිබේ. මේ ජීවිත විනාශයට වග කිව යුතු නායකයෝ නිරුපද්‍රිතව සැඟවී හුන්හ.

ඕනෑම දෙයකට ඇත්තේ සීමිත කාලයකි. සැඟවී සිටීමටත් එසේමය. විජයග්‍රාහී හමුදා සැඟවුම් ස්ථාන ආසන්නයටම පැමිණ ඇත. නායකයින්ට සාමය මතක් වූයේ අනුන් මත මෙතක් කල් හෙලූ මරණයේ චායාව තමන් මත ම වැටෙන විටයි.

ඔවුන් එලියට ආවේ සැඟවී සිටියොත් කොහොමත් මරණය නියත බැවිනි. ඔවුන් යටත් වන්නට හිතුවේ ඒ තුලින් ජීවිතය ගෙන නැවත දිනයක මේ සටන අරඹන්නටයි. ඔවුන් හුන්නේ නිරායුධවයි.

විජයග්‍රාහී හමුදා ඔවුන් මරා දැමූහ.

"මේ ඝාතන යුධ අපරාධයන්ද?"

අපි ඇමරිකාව යුරෝපය කැනඩාව ඔස්ට්‍රේලියාව ඇතුළු විනිශ්චය මණ්ඩලයෙන් ඇසුවෙමු.

"නැහැ මේවා සාධාරණ ඝාතන. කොහොමත් ඔවුන් මිනි මරුවන්. ඔවුන් දහස් ගණනක් මරලයි ඉන්නේ. ඉතින් මේ ඝාතනය සාධාරණයි. අපි ගඩාෆි ඝාතනය යුධ අපරාධයක් ලෙස දකින්නේ නැහැ"

විනිශ්චය මණ්ඩලය පැවසීය.

"ගඩාෆි?"

අපි විපිළිසර වීමු.

"මොන ගඩාෆි ද? අපි මේ අහන්නේ අහිංසක පොඩි එවුන් බිල්ලට දීලා ජීවිත දහස් ගණනින් මරලා, අන්තිමට හමුදාව තම එලි පත්තට ආවාම යටත් වෙන්න ආවා කියා ඔබ කියන දෙමල ඊලාම් කොටි නායකයින් ගැන"

තිරය වැසින.

ඉංග්‍රීසි පරිවර්තනය:
http://srilankadefenceforum.blogspot.com/2011/10/tactical-surrender.html
http://defenceanalytics.blogspot.com/2011/10/tactical-surrender.html

කෝපොරේට් ජාතකය

ළඟ ළඟම දිව එන, පියවරක් වැරදුනොත් මා සපාකන, රෞද්‍ර ව්‍යාඝ්‍ර තෙම ප්‍රොජෙක්ට් සුපවයිසරයාණෝය. මා පය පැකිලෙනු දැක මේඝ ගර්ජනාවෙන් සකල සක්වලම කළඹමින් එක්වනින් මා ගිල දමන්නට එන්නේ මැනේජර තුමා වේ. තොප තොපේ උන් කා ගනිය, මට ද කටුවක් ඉතිරි කරව යනාදියෙන් මැදහත්ව සිතා පසෙක බලා සිටිනුයේ ක්ලයන්ට උතුමාණෝය.

මේ සියලු මහේශාක්‍යයින් ඉදිරියේ දෑත් දෙපා සිර වී උකටලීව බලා සිටින්නා එම්ප්ලෝයී වන මම්ම වෙමි.

Adoption instead of Abortion - Part II

Adoption instead of Abortion කියා වතාවක් සටහනක් ලිව්වේ නූපන් දරුවන් ඉන්නන් වගේ කපලා අයින් කරන මානසිකත්වයත්, හදා ගන්න බැරි දරුවන්ගේ බර ඒ අසරණ අම්මලා මතම තියලා තද කරන මානසිකත්වයත් දැකලා ඇතිවුන වේදනාවට. එහෙම බරක් වෙන දරුවන් ව දරුවන් නැති අයට පවරා දෙන නීතිගත ක්‍රමවේදයක් තිබේ නම් කියා ලියුවේ මේ ප්‍රශ්නයේ සියලු පාර්ශ්ව වලට යහපතක් වෙන හොඳම විදිහ මේකයි කියා මට සිතුනු බැවින්.

ඔන්න ඔය අතරේ අපේ පොඩිත්ති ගේ උපන් දිනයත් ආවා. උපන් දිනේ අපේ වැඩිහිටි අමුත්තන් සමග ගෙදරදී සමරන එකේ හරයක් නැති නිසා අපි හිතුවා එයාගේ වයසේ බබාලා ඉන්න ළමා නිවාසෙක මේ මොහොත සමරන්න. මේ සටහන ඒ ගැන නොවේ [මං ගෙදර දොරේ විස්තර ලියන කෙනෙක් නොවේ].

සටහන ඒ තැන ගැනයි.

විවිධ පුද්ගලිකත්වයන් වලට බලපාන නිසා තැන නම් කරන්නේ නැහැ. අවශ්‍යතාවයක් ඇතැයි කියා හිතුනොත් පස්සේ හෙළි කරන්නම්.

සැමරුම ගැන සාකච්චා කරන්න ගිය වෙලාවේ මා දුටුවා මෙතන බිත්තියේ ගහලා තිබ්බ බෝඩ් එකක් Adoption for Abortion කියලා. ඔය ගැනම බ්ලොග් සටහනක් ලියූ නිසා මා ඒ ගැන සැලකිලිමත් වුනා. පස්සේ බලන කොට මෙතන ඉන්නවා ප්‍රෙග්නන්ට් අම්මලා ගොඩක්. පුංචි ලාබාල කෙල්ලන්. මේ අය කරන්නේ සරල දෙයක්. තමන්ට හදා ගන්න බැරි දරුවන් පිළිසිඳ ගත් මවුවරුන්ට මේ අය රැකවරණය දෙනවා. ඒ දරුවන් ලබා ගන්න කැමති අයට ලිස්ට් එකකට ඇතුළු වෙන්න පුළුවන් ආයතනයට ස්වේච්චාවෙන් නීතිමය උපදෙස් දෙන අය මේ දරු හුවමාරුව නීතිමය ලෙසින් කර දෙනවා.

අහපු ගමන සැක පහල වෙනවා ඇති දරුවන් විකුනනවාද කියා. පිටරට වල අයත් ගන්න නිසා ඒ බය දෙගුණ වෙනවා. එම ගැටලුව මගේ සටහනේත් ලිව්වා. එදාත් හිතට ආවා. හැබැයි මේ ගැන හොයන ආයතන ඉන්න නිසාත් මෙම ආයතනය ප්‍රසිද්ධ හා ලාභ නොලබන ආයතනයක් නිසාත් තරමක විශ්වාසයක් ඇති වෙනවා. මේ කතාවේ දී ඔය අවදානම් වතුරට බහින්නේ නැතුව දැනෙන මෙහෙයක් කරන්න කොහොමත් බැහැ.

කොහොම හරි මේක ශ්‍රේෂ්ට දෙයක්. මේ දරුවන් වදන අම්මලා ඒ දරුවන් ගේ පුංචිම කාලේ කිරි එහෙමත් දීලා ලු බාර දෙන්නේ. හැඟීම් බර ඇති. එහෙත් මේ අමානුෂික කතාවේ මීට වඩා මානුෂික නැවතුමක් තිබේ ද? ගබ්සා කිරීම, දරුවන් උපතේදී මැරීම හෝ මග දමා යාම යන මුහුණු තුනේ යක්ෂයා ට වඩා මේක ඉතාමත් ශ්‍රේෂ්ට දෙයක්. හදිස්සියට කුලප්පුවට උපත් පාලනයක් - කොටින්ම කොන්ඩම් එකක් - ගන්නේ නැතුව ආදරේ ප්‍රැක්ටිකල් කරන මිනිස් වෙස් ගත් වල් හරකුන් හා හරකියන් ඉන්න තාක් කල් මීට වඩා වෙන කරන්න දෙයක් නැහැ [බටහිර වගේ නොවේ, අපේ රටේ වැඩිපුර ගබ්සා අවිවාහක පිළිසිඳ ගැනීම්].

මා දුටු මේ ආයතනය බොහොම තද ආගමික නීති අනුව යන ආගමික ආයතනයක්. එහෙත් ඔවුන් දරුවන් දෙන්නේ වදන අම්මා හා හදන මව් පියන් ආගම ගැන එකඟ වන්නේ නම් පමණයි.

අංග විකල දරුවන්? ඒ අයව ආයතනය බලා ගන්නේ කවුරුත් ගන්නේ නැති නිසා වෙන්න ඇති. සාධාරනයිනේ. කවුරුත් මිනිස්සු නේ. ඒත් ඒ දරුවන් ඔවුන් හැකි පමණ ඉහළින් ම බලා ගන්නවා.

ළමා නිවාසය තුල අඩුපාඩු ඕන තරම් ඇති. එහෙත් සියල්ල සැලකු විට මේ අය කරන දේ ගැන මට ඉහල ප්‍රසාදයක් තියෙන්නේ.  අනාගමිකයෙකු වූ පමණින්, තවත් ආගමක් වගේ ලෝකේ ඉන්න වෙනත් අනාගමිකයන් අනුව යමින්, ඔන්න ඔහේ කළලය කපලා දාන්න කියා කියන්න මට බැහැ. අන්තවාදී ආගමිකයන් වන මේ ආයතනය සමග මා මෙතැනදී එකඟයි. තියරි දාහකට වඩා එක ප්‍රායෝගික සැලසුමක් වටින බවයි මට හිතෙන්නේ.

හැකි වුනොත් නැවත මේ අය ගැන ලියන්න බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඒ ගොල්ලන් ඉල්ලා හිටියේ තෑගී එපා හැකි වෙලාවක නැවත ඇවිත් ඒ දරුවන් එක්ක මොහොතක් බෙදා ගන්න කියලා. ඒ වෙනුවෙන් මොනවා හරි කරන්න හිතා ගෙනයි අපි ඉන්නේ.

[ලියන්න හිතා ගෙන උන්නු දෙයක් මුහුණු පොත් සටහනක් තුලින් අවුස්සා දුන් රවිෂ තිලකවර්ධනට ස්තුතිය]

පිස්සු කතාවක් නොවේ

"කන්ද පටන් ගන්න තැනට එනකොට මට පෙනුනේ මේක නගින්න නම් බැහැ කියලයි. ලංකා සිතියමකින් කියනවා නම් මෙතන හරියටම නුවර හා නුවර එලිය අතර තැනක්. අපි දින දෙක තුනක දුම්රිය ගමනකින් පස්සේ මෙතනට ආවේ. මග දිගටම සොඳුරු සිරිය. ඒ ඔක්කොම පරාදයි කන්ද දැක්කම. ඇරිසෝනාවේ පින්තුරවල දැකලා තියෙන මොනොලිත් කිහිපයක් එක එක උඩ තිබ්බ වගේ.  කිහිපයක් කිව්වද කොච්චරක් ද දන්නේ නැහැ. කෙළවරක් පෙන්නේ නැහැ උඩ වළාකුල් වලින් ඔබ්බට නොපෙනී යනවා. මේ මොනොලිත් වල බඳ දිගේ විටක එළියෙන් හා වරෙක ඇතුලින් කැපු පඩි දිගේ තමයි ඉහලට යන්නේ. සමහර තැන්වල කළුගල හාරා තැනූ ගිමන් හල්.

බයෙන් බයෙන් අපි වලාකුළු පසාරු කරගෙන ඇදුනා. හිත කිරි ගැහෙන සොඳුරු බියකරු හැඟුම් අතරේ පාවෙන්න ගත්තා. ඉවරයක්‌ නැති කන්දක්. මනසේ ගැඹුරුම තැන් දක්වා විහිදුනු කිති කැවීමක්. කියන්න වචන නැහැ කියන්නේ ඇත්තටම නැති නිසා.

අන්තිමේදී මේ මහා උස කන්දේ උඩ මුදුනක් නොවේ තිබ්බේ. මහා ගල් තලාවක යටටයි අපි ආවේ. කන්ද කණුවක් වගේ ඇවිත් ගල් තලාවට සෙට් වෙනවා. ගල් තලාව මේ කණුව උඩම රැඳිලා තියේද නැත්නම් සයිඩ් එකෙන් සපෝර්ට් වෙනවද කියලා පේන්නැති තරම් මිදුම. ඒ සිතල මතක් වෙන කොට දැනුත් ඇඟ කිලිපොලා යනවා.  ගල්  තලාව විදගෙන උඩට ඇදෙන සිරස් උමගක් තුලින් පඩි පේලියක්. අපි නැගගෙන ගියා.

අපි කිව්වට කියන්න අමතක උනා. ඉස්කෝලේ සෙට් එකේ කිහිප දෙනෙක්, කැම්පස් ගජයෙක් හා ඔෆිස් එකේ බුවාලා කිහිපයක්.
 
උමග කෙළවර උනේ ගල්තලාව මත තියෙන පුංචි ටවුමක. අපි නිකම් අර "යට බිම් හරස් මග" කියන පාරේ තියෙන [බොරැල්ලේ තියෙන්නේ] පඩි පේලි වගේ තැනකින් බස් හෝල්ට් එකකට තමයි මතු උනේ. ඇත්තටම මේ අර ගල් තලාවද කියලා නිච්චියක් නැහැ. හාත්පස සිසාරා කෙළවරක් නැති කඳු ගැට. සමහර විට උඩට යන්න යන්න අර ගල් තලාව  මහා ලොකු තැනක් වෙන්න ඇති කෙළවර නොපෙනෙන. 

දියතලාව කියලා බෝඩ් ගහපු බස් එකක් සිතල හුළං අවුස්සගෙන අප පහු කරන් ගියා.
 
අපි එතනින් තේ බිලා පාරේ බස් එකකට නැග්ගේ ආපහු කොළඹ එන්න."
------------------
"මං වාඩිවෙලා හිටියේ ඇන්ඩීස් මුදුනක. කෙලින්ම පල්ලෙහාට ගහක් කොලක් නැති වැලි තලාව. ඈතින් කිලෝමීටර ගණනක පහලින් පුංචි නිල් පටියක් වගේ මහා මුහුද. මෙච්චර උඩට වැලි කොහෙන්ද?
 
අපි විතරක් නොවෙයි මෙන්න හෙන සෙට් එකක් ඇවිත්. ඔක්කොම ඉස්සරහට නොයා දුර තියෙන මුහුද දිහා බලන් ඉන්නවා. මගේ සංචාරක හිතට ඉන්න බැහැ මෙහෙම. මං ගියා ඉස්සරහට. කට්ටිය කිව්වා එපා එපා කියලා. මුන්ට පිස්සු. මුහුද හත් ගව්වක් තියන් ස්විමිං සූට් එකට බැහැලද කොහෙද.
 
එක පාරටම ඈත තියෙන නිල් පටිය මහත් වෙන්න ගත්ත. ටිකකින් මහා හඬකුත් එන්න ගත්ත. මට හිතා ගන්න බැරුව තක්බීර් වෙලා ඉන්න අතරේ පැසිෆික් සාගරෙන් එන මහා ජල කඳ වැලි තලාව කලම්බා ගෙන කිලෝ මීටර ගානක් උස ඇන්ඩීස් බෑවුම දිගේ ඇවිත් මාවත් නාව ගෙන රැල්ල බිඳිලා ආපහු ගියා. පුරුවේ වාසනාවට එදා බේරුනේ.
 
සුනාමි කියන වචනේ මට එදා මතක් උනේ නැහැ. ඇත්තටම මේක සුනාමියකුත් නොවේ. මේ ඒ පැත්තේ රැල්ල ගහන හැටිලු."
-------------------
"ඔය කෑගල්ල මතුගම හොරණ කළුතර නගර අතර මැද්දේ තියෙන මහා කැලෑවකට මා නිතර යනවා. කළුතර පැත්තෙන් පටන් ගත්තොත් දවස් ගානක් නගින්න පුළුවන් කන්දක් තියෙන්නේ. මේකේ විවිධ ඇඩ්වෙන්චර් කරලා තියෙනෙවා. මෙතන තියෙනවා කඳු මුදුනක් සිරිපාදේ වගේ කිහිප ගුණයක් උස. එතෙන්ට මුළු ලංකාවම පේනවලු. ඒත් අත පය වෙවුලා සිහි මුර්ජා නොවී ඕක බලන්න බැරිලු.
 
කීප දොහක් මෙහෙ ගියත් මට බැරි උනා මෙතෙන්ට නගින්න. එක දවසක් හිත හයිය අරන් මං ගියා. මං එදා දැකපු දේ කියන්න මට වචන නැහැ. විනාඩියක පමණ අනන්ත ආශ්වාදයකින් පස්සේ මාව වැටෙනවා වගේ මතකයි. සිහිය අසිහිය අතරේ මගේ සගයා මාව වත්තම් කර ගන්න හැටි දැක්ක."
-------------------
"මං වැඩ කලේ පාසලක පාට් ටයිම් මාර්ගෝපදේෂකයෙකු හැටියට. අපි ගියේ ඇන්ටික් මාලිගාවක් බලන්න.  ළමයි ටිකත් එක්ක ඇතුලට ගිහින් අපි මුලින්ම ගිය බේස්මන්ට් එහෙමත් නැත්නම් පොලොව යට තට්ටුව බලන්න.
 
පඩි බහින තැනම තිබ්බ ඔරලෝසුවක්. මොකද්දෝ කටු සුත්තරයකින් වෙලාව හා දිනය ඔක්කොම සටහන් වෙන. මාලිගාවේ උපදේශක කෙළී මේ ඔරලෝසුව ගැන කිව්වා. වෙලාව දුවන්නේ නැහැලු ඔන්න ඔය තියෙන විදිහටම නැවතිලාලු.
 
මං හොඳට බැලුවා.  අඩේ අද දවසනේ තියෙන්නේ. ඒක සෙට් උනේ කොහොමද? මට මගේ ඔරලෝසුව බැලුනා. මගේ ඔරලෝසුවේ තප්පර කට්ට හෙමි හෙමින් ඇන්ටික් ඔරලෝසුවේ සෙට් වෙච්ච තැනට එනවා. මිනිත්තු කට්ට දැනටම සෙට්. පැය කට්ටත් සෙට්. මේ ඇන්ටික් ඔරලෝසුවේ නතර වෙච්ච දිනය හා වෙලාව තමයි මේ එළඹෙන්නේ. මොකක්??
 
ඒ කියන්නේ?? මේක ටයිමර් එකක් ද? අහවල් දෙයකට හදපු ටයිමර් එකක්ද?
 
තප්පර කට්ට සෙට් උනා. දඩාස් ගාල දොරවල් ටික වැහිලා ගියෙත් විදුලි බලය ඇන හිට තිත්ත පල් කලුවරකින් අප වසා ගත්තෙත් එකම වෙලාවේ..."
-------------------
"කැම්පස් එකේ පේමන්ට් එකක් රෙපෙයාර් කරන බුවාලා ඇවිත් දැන් ටික දවසක්. මං පොරවල් එක්ක ෆිට් උනේ නිකම් කුතුහලයට. යාලු කමට තමයි එකෙක් අර පොලොව තලන ගිඩි ගිඩි මැෂිම දුන්නේ. මං ඒක අරගෙන පේමන්ට් එකේ පස් තට්ටුව තලාගෙන ගියා. මේවා මාර ආතල් වැඩ.
 
වයර් කොනක් බිම වැටිලා තියෙනවා දුටුවේ මට කරන්ට් වැදෙන්න තප්පරෙකට කලින්. මාව විසි වුනා. නිකම් නොවෙයි අහසට. විසි වෙලා මං පාවෙන්න ගත්ත. මං වගේම පොරක් බිම වැටිලා හිටියා. මගේ අලුත් යාළුවන් වූ පේමන්ට් හදන සෙට් ඒක ඌව වටකරගෙන.
 
පවන් රොදක පිහාටුවක සැහැල්ලුව මට දැනුනා. ඔන්න ඔහේ ඕන "එකක්" ප්‍රීති වෙසක් කියන පරම සන්තුට්ටියෙන් හිත කියන තඩි පෙනහල්ලේ කවදාවත් නොපිරුණු ප්‍රත්‍යන්ත ගර්ත පවා පිරි ගියා. යට ඉන්න එවුන් මා ගැන දුක් වෙන හැටි, මා මැරිලා කියලා අර මං වගේ අනික් බුවා ව රෙද්දකින් වහන හැටි මා දුටුවා. දුකක් හිතුනෙත් නැහැ. නිරාමිස ප්‍රීතියකින් පිරුණු හිතකට දුකක් දැනෙන්නේ කොහොමද?"
-------------------
 
මේ වගේ කතා තව තියෙනවා ගෝනි ගණන්...

ඔය මෙච්චර වෙලා කියෙව්වේ පිස්සු කතා නොවේ. මේක ලියන්න දිරි ලැබුන නලිනි ලියපු මා බාල කාලේ වගේ නොන්සේන්ස් වර්ගයේ  කතාත් නොවේ.
 
මේ මා බොහෝ දිනවල රැයේ දකින සිහින.
 
මේ ගැන ලියන්න ගියොත් වෙනම බ්ලොගක් ලියන්න පුළුවන්. හැබැයි මං කවදාවත් මෙහෙම දෙයක් පබ්ලිෂ් කරන්න හිතුවේ නැහැ. මං හිතුවේ මේක පට්ට ප්‍රයිවෙට් මැටර් එකක් කියලා. ඒත් තව ජිවත් වෙන්න තියෙන කාලය බොහෝ විට හිටිය කාලය තරම් නොවන නිසාත්, මේ වගේ සංවාදයකට සුදුසු පිරිසක් හා වටා පිටාවක් තියෙන නිසාත් මේ "කාටවත් නොකියූ" කතාව කියන්න මට හිතුනා. සංවාදයට මිස නිර්මාණ කරණයට නොවේ මේක ලිව්වේ. ඒකයි මගේ කෙටිකථා බ්ලොග් එකේ නොදා මෙතන දැම්මේ.
 
මට තියෙන්නේ මාර ලෙඩක්. සාමාන්‍ය විදිහට පැය හය හතක් නිදා ගත්ත හැම රැයකම හීන තුන හතරක් පේනවා. අඩු ගානේ ඒ තරම මතක හිටිනවා. සියයට අනුවක් සංචාරක සිහින. හැබැයි මාර වෙරයටි එකක් තියෙන්නේ.
 
උදාහරණයක් හැටියට ඒ කාලේ මා වැඩිය ගණන් ගත්තේ නැති භාතිය සන්තුෂ් දෙන්න හදපු පට්ට ම සින්දුවක් ගියා හීනෙන් ට්‍රිප් එකක් යනකොට වාහනේ. වින්දනය උපරිමයි ඇහැරෙන කොට ඒක අමතක වෙලා. පොරවල් තවම නැහැ ඒ සින්දුව දැම්මේ.
 
මං එකම ලස්සන හීනෙ නැවත නැවත දැක තියෙනවා. ඒ වගේම ට්‍රයි කරලා බලලත් තියෙනවා. හීනෙන් චිත්‍රපටියක් [කතාව තිර රචනය අධ්‍යක්ෂණය ඔක්කොම මගේ හිත ඇතුලේ] බැලුවා. නවකතාවක වස්තු විෂය දුටුවා [ලිව්වේ නම් නැහැ]. පහත පද පේලිය ලිව්වේ පාඩම් කර කර ඉඳලා එතනම නින්ද ගිය දවසක පාන්දර තුන විතර වෙද්දී හීනෙන් තොල් මැතිරූ ගීයකින්. නැගිට්ට ගමන හුස්මට ලිව්වා. නැත්නම් ඒකත් මට නැතිවෙනවා.
    "ඉරගල කන්දෙන්  ඉරමල වැටිලා
    ගොම්මන් කළුවර මිදුලට ඇවිදින්
    රුක් ඇත්තන මල් සුවඳ ගෙනාවට
    නුඹේ සුවඳ මට ඊට වැඩියි..."

මට කියලා "බූල් බල්ලෙක්" නොහිටි මේ කාලේ ඔව්ව ඉතින් හීනෙන් හිතුනොත් තමයි. හිතට ආපු පෙම්බර සිතුවිල්ල මුළුමනින් ම ගීතයක් කළා. මෙන්න මං ඒක වෙන තැනක පල කළා සම්පුර්නයෙන් ම.

මට පිස්සුද? ඔහොම නෙවෙයි මට හිතුනේ. මට ලෙඩක් ද? අම්මා සාත්තර අහන වෙලාවක [මං ගැන ඔය සාත්තර අහන්න එපා කියලා කියන්න ගටක් නොතිබි පාසල් වයසේදී] ඔය කතාව ඇහුවම කිව්වා මට දේව වරමක් ලැබිල තියෙනවා කියලා සිහින දකින්න. මං ඉතින් පොඩ්ඩක් "විජ්ජා සම්පන්න" ව හිතුවම මට හිතුනේ මොලේ සිග්නල් ජෙනරටරේ ඕෆ් වෙන්නැති කමක් වගේ ආබාධයක් දෝ කියලා. මං සැක කළා බ්‍රේන් ටියුමර් කියන ඇඟ වෙවුලා යන රාක්ෂයා ව. කැම්පස් හෙල්ත් සෙන්ටරේ ඩොකා ගෙන් ඇහුවම පොර හිනා වෙලා කිව්වා එහෙම එකක් තියෙනවා නම් මිට වඩා හොඳ ක්‍රමයකට මට තේරෙයි කියලා. අහලා දශක එකහමාරක් ගියා, ඒත් එහෙම නොතේරුන නිසා අඩු ගානේ මූ හරී හිත හොඳ රාක්ෂයෙක් නේ කියලයි මං හිත හදා ගෙන ඉන්නේ.

හීන ගැන විවිධ මත තියේ. සමහරු කියන්නේ මට හීනෙන් සිද්ධ උන වැටෙන බියවන සිද්ධි වෙන්නේ අපේ ඇස්ට්‍රල් බොඩිය සිරුරෙන් එලියට ගිහින් ඇතුළු වෙන කොට ලු. මට ඉතින් ඔය වගේ කරුණු රහිත විශ්වාස ගැන විශ්වාසයක් නැහැනේ. එතකොට තව කියන්නේ නින්දේ ස්ටේජ් අතර මාරුවෙන කොට [වාහනේ ගියර් වගේ] ඔහොම වෙනවා කියලා.

අපි රෑට හීන බර ගානක් දකින නමුත් මතකයේ සැකැස්ම අනුව ලු එව්වා මතක හිටින්නේ. මගේ මතකය පින්තුර ගොඩක්. ඒක සමහර විට හරී ඇති. බාහිර සංවේදන ඉන්ද්‍රිය වල සම්බන්ධතාවයක් නැති නිසා හීනයක් බලන්න යන්නේ තප්පර කිහිපයයි කියන්නේ. හයි ස්පීඩ් ඩේටා ෆ්ලෝ එකක්. නෝ පෙරිෆරල් බොටල් නෙක්ස් ලු.

මෙව්වා ඇනලයිස් කරන්න ගියානම් හීන විශ්ලේෂකයෝ කොර වෙනවා. අනේ හැබැයි මගේ සත්‍ය ජිවිතයේ මේ සිහින වලට සම්බන්ධ මොකුත් වෙලා නැහැ. මේවා අහිංසක "සිහින" විතරයි. සැබෑ වෙන්න බැරි.

මොකා මොනවා කිව්වත් මේක මාර ෆන් වැඩක්. සිහින වල වින්දනය සැබෑව වගේ සිය දහස් ගුණයක්. මං හිතන්නේ මොලේ තියෙන සමහර නියුරෝන උද්දීපනය කරන්න ඇස කන නාසය වගේ පෙරිෆරල් වලින් බැහැ. හිතේම පහල වන මේ හීන හිත පතුලටම වදිනවද කොහෙද?

මං මේ හීන වලට මාර ආදරෙයි. සමහර විට මගේ ලොකුම විනෝදාංශය මේක වෙන්නැති. මේ වචන වලින් ඔබ දැක්කට මට දැනෙන හැඟීම් මිට වඩා හරී වෙනස්. ඒත් මට "කියන්න වචන නැහැ". හරී දුකයි ජිවිතේ බෙදා ගන්න මගේ හිත ලඟම ඉන්න අනික් හිත එක්කවත් මේක බෙදා ගන්න බැරි එක ගැන. 

මට නම් හිතෙන්නේ සාත්තර ඇන්ටි හරී. මේක නම් දේව වරමක් තමයි.

Who is your best friend?

I rarely write private matters in blogs. But this broke me.


I asked my 3+yr old daughter today "Who is your best friend?". Since kid-schooling has begun, I expected a long list. Quite uncharacteristically she found herself very shy to answer this, lots of giggles came out and finally she said "Thaaththaa".

Perhaps my happiest moments for many years.


I don't know for how long I will hold this prestigious position, but I am as happy as anyone can be to hold it.

Adoption instead of Abortion

[වජිරදේවියගේ  සටහනකට දැමු පිළිතුරක්. සංකල්පය ප්‍රචලිත කිරීමේ අරමුණින් මෙහි ද පළකරන්නේ]

ගබ්සා ගැන කෙල කෝටියට කට්ටිය වාද කරන ලෝකෙක අපි ඉන්නේ. සමහර අය හිතන හැටියට ලිබරල් වාදයේ හා නිදහස් චින්තනයේ සංකේතයක් මේක. ඒ වගේම ආගමික අන්තවාදීන් මිනි මරාගන්න මාතෘකාවක්. ලංකාවේ නම් ගබ්සාව, ළදරු ඝාතන, බිලිඳුන් මග දමා යාම කියන්නේ එකම යක්ෂයාගේ ජිවන චක්‍රයේ තුන් අවධියක්.

ගබ්සාව කියන්නේ තහනම් කලයුත්තක් නොවෙයි. එහෙත් බාහිර සාධක මත කරන සියලු ගබ්සාවන්ට මා නම් විරුද්ධයි. කලලයක් දරුවෙකු වන නිශ්චිත දවසක් කියන්න බැහැ. ඕක දෙවියන් වහන්සේ ජිව දානය කරන දවසද, ගන්ධබ්බයෙක් පිළිසිඳ ගන්න දවසද, යනාදී වශයෙන් ගිරව් වගේ කියවනවා මිස විද්‍යාත්මකව කිව නොහැක්කක්. ඉතින් ගබ්සාව පාර්ශ්වීය මිනි මැරුමක් [0-100 අතර අගයක් සහිත].


ගබ්සාව කලයුතු අවස්ථා තියෙනවා. බිහි වුනොත් දුක විඳලා මියයන කලලයක්, මවට ජිවිත හානි ගෙන දෙන බව ස්ථිර වන අවස්ථා වගේ ඒවා. මේවා වෛද්‍ය නිගමන විය යුතු වනවා සේම, අන්තවාදී නොවී පිළිගැනීමත් අපේ යුතුකමක්. මොකද උපද්දන දරුවා දුක් විඳින එකට අපට වග කියන්න වන නිසා.

ඒත් ගබ්සාව කොස්මටික් ඔපරේෂන් එකක් වගේ හිතන සමහරුන් ගැනත්, ගෑනිගෙන් තව ආතල් ගන්න කොටපාරක් වගේ දකින උන් ගැනත්, වෙන වෙන සමාජ සිද්ධි නිසා කරන හා කරන්න බල කරන එවුන් ගැනත් මගේ තියෙන්නේ පිළිකුලක්.

ලංකාවේ නම් ගබ්සා බොහොමයකට හේතුව [අවිවාහක] පියා පිතෘභාවය ගන්න අකමැති ගැබ් ගැනීම්. ගබ්සා විතරක් නොවේ ළදරු ඝාතන හා මග දමා යාම් වලටත් මුලික හේතුව මේක. තමන්ට අනවැසි දරුවන් පාලිත ක්‍රමවේදයක් තුල දරුවන් නැති අයට දෙන්න පුළුවන් නම් [නිත්‍යානුකුලව] ගබ්සා, ළදරු ඝාතන, මග දමා යාම් කොච්චර අඩු කර ගන්න පුලුවන්ද?


අදටත් ලංකාවේ "විසි කරන්නට දරුවන් හැදෙනා" [නන්දා මාලිනිය කිව්වේ "හදනා" කියලා, නමුත් ප්‍රායෝගික ඇත්ත නම් මෙය හිතා මතා ම කරන්නක නොවීමයි] බොහෝ විට උන්ගේ පණ බේරෙන්නේ නීතියට හොරෙන් ඒ දරුවන් අරන් හදා ගන්නා ජිව විද්‍යාත්මකව දරුවන් හැදිය නොහැකි දෙමව්පියන් නිසා යි. අනේ මේ රහස රැක ගන්න උන් විඳින දුකක්. නීති ගත කළා නම් කොච්චර දෙයක් ද?


ලංකාවේ කාන්තා, ළමා, මානව අයිතීන් ගැන කතා කරන අයටත් මේ පොයින්ට් එක මිස් වෙන්නේ ඇයි?

ස්ලෝගන් එකකුත් ඕනනං දෙන්නම් "Adoption instead of Abortion" 

Idiot outside

This is a part of an abandoned comic sci fi that I started. Just found it after sometime [6 yrs]. At a time that I wanted to write something about the subject, I was surprised to find myself having written it 6 yrs ago. You may find some unusual words, but this is a random page of a long novel, which was never to be even that.

I admit my inability to get away from Doug Adams, for it was months after reading H2G2. No need to repeat that. Any other comments are welcome.


...
...
...
 
Sometime back in the history of universe, there existed a civilization which created the most peculiar machine of the entire space-time. They all thought that it is the most intelligent machine of their creation. It was meant to make their lives easy. Like many other things that were meant to make the lives easy, this machine in turn made lives very hard by trying too hard to make it too easy.

There were so many problems. The main problem was that it can not stay stable, unlike the other so called dumb machines. Every day it came up with some problem that would be interpreted as the Illegal Operation. So they got their people to find that illegal operation and fix it. But no matter what they found and fixed as the illegal operation, the Illegal Operation still existed.

That machine had some Soft and Hard segments (exact technical terms have eluded my  memory). Whatever that soft segments meant to be, they always complained that the hard segments are not keen enough to bring the wisdom and magic of theirs. That made its menders producing keener hard segments, but when they produced those keener hard segments the soft segments had to be upgraded to fit with. 

However, after they upgraded both soft and hard segments, those enhanced soft segments again started complaining that those new hard segments are not keen enough to bring the wisdom and magic of theirs.

So they kept on improving both Hard and Soft segments in a flurry of madness. Entire populations and communities worked on improving both soft and hard segments. But there was always some imbalance between the soft and hard segments. After lots of exhausting effort, both teams could reach balance between two segments at the end of the day. But by the beginning of the next day, the Illegal Operation was flashing.

So they put more people on to fixing the Illegal Operation and the inevitable imbalance between Soft and Hard segments which came up every now and then. Not only for the people who were involved in the production, but also for the consumers this was an extremely time consuming affair, for them it was to install every new Hard Segment or Soft segment that came to the market - at a faster rate than the time it takes to install it.

Entire hexa-decades were spent on this together with a wealth enough to buy all the other planetary systems in their solar system, from those undetected life forms, which inhabited them and laughed about this peculiar machine and its menders whenever they gathered leisurely.

It was after so many hexa-decades and wastage of entire so-thought intellectual power of their civilization, they realized that it is not actually the machine that is intelligent but it is them who are so dumb to think it is.

This event is mentioned in many of the children’s story books all over the universe – with different morale statements specified at the end of the story. So much, that universe has learned from this most peculiar machine that ever existed. Recently one of those magazines which listed all sorts of Top Sixteen things stated that owning this most peculiar machine is one of the Top Sixteen Most Unlucky Events in the entire Space Time.

ලිබරල් මිත්‍යාව හා ලින්කන්ගේ අතාත්වික හැරමිට්ට

සියල්ල චාටර් ලෝකේ ලිබරල් කියන රටවල් ටික සර්ව සාධාරණ වනු ඇතැයි මට නොසිතේ. ඔය රටවල එළිපිට ඇති සාධාරණත්වය කෙනෙක් මනින්නේ ඔවුන් විසින් ම ගොඩ නැගු සාදාරනත්වයේ මිනුම් දඬු වලින්. වෙනත් රාමුවක් තුල ඔවුන් සුළුකොට තකන දේ බලවත් වීමත්, ලොකුවට සලකන දේවල් අරුත්සුන් වීමත් බලාපොරොත්තු විය යුතුයි නේද?

ලිබරල් මාකට් නාමයෙන් පසුගාමී ලොකු කොමපැනි තාක්ෂණයෙන් පෙරට ආ පුංචි කොම්පැනි වට්ටන්නට කල දේවල්, තෙල් වෙළෙන්දන් පිරිසිදු ශක්ති ප්‍රභව වට්ටන්නට කල දේවල් සාධාරණය කල නොහැකියි. මට ඔවුන් පෙනෙන්නේ කීම යොන් ඉල් කස්ත්‍රෝ ගඩාෆි වගේම තමයි. බලය වෙනුවට ධනය යොදවන කිසියම් ක්ෂේත්‍රයක ඒකාධිපතියන්.

එමෙන්ම ඉන්ටෙලිජන්ට් ඩිසයින් කල්පිතයේ විද්‍යාත්මක බව පාර්ලිමේන්තු චන්දයක් හරහා විසඳන පට්ට ලිබරල් ක්‍රමය විහිළුවක්. මෙහිදී සංඛ්‍යාත්මක එකඟතාවය නොවේ බුද්ධිමය එකඟතාවය තමයි වැදගත්.

ගැහැණියට දරු බරින් වන කරදරය නවතන්නට [ලිබරල්] උපදින්නට ඉන්න දරුවෙක් මැරීම නීති ගත කිරීම සාධාරණද? එසේ නොකිරීම සාධාරණද? උපදින තුරු ලිබරල් අයිතිය අහිමිද? අම්මට හා තාත්තට වෙන්වන්නට ඇති ලිබරල් අයිතීයෙන් සිත් තැලුම් කන දරුවන්ට, වෙනත් දරුවන් මෙන් තම දෙමව්පියන්ට එක වර තුරුළු වන්නට “ලිබරල්” අයිතියක් ඇද්ද? [මගේ දුවගේ ලොකුම විනෝදාංශයක්] එහෙනම් වෙන්වීමේ ලිබරල් අයිතිය තහනම් කරමුද? සමලිංගික මිනිසුන්ට අන්‍යයන්ට මෙන් දරුවන් හදන්නට අයිතියක් නැද්ද? එසේ හැදෙන දරුවන්ට පැහැදිලිවම අහිමි වන මව් හෝ පිය සෙනෙහස ඔවුන්ගේ ලිබරල් අයිතියක් නොවේද?

මෙතැනදී  කාට හෝ තම අයිතිය අනිකා වෙනුවෙන් බිලිදෙන්නට සිදු නොවන්නේද?

මේ ලෝකයේ සම්පත් සියල්ල අප සියලු දෙනාට ලිබරල් ව ජිවත් වන්නට ප්‍රමානවත් නැති බැවින්, දියුණු රටවල අත් විඳින [බව සිතා සිටින] ලිබරල් අයිතිය වෙනුවෙන් වෙනත් රටක අය ජිවිත වන්දියෙන් වහල්කම් නොකරන්නේද? කෙලින් හෝ වක්‍රව වන මේ වහල්කමින් උන්ට ලිබරල් නිදහස දුන්නොත් අර දියුණු රටවල ලිබරල් නිදහස අහිමි නොවන්නේද?

මිනිසාගේ සියලු ලිබරල් අයිතීන්  වෙනුවෙන් [මස් කන්නට ඇති අයිතිය ඇතුළුව] පෙනී හිටින අපට, අපේ අහරට කැප කරන සතුන්ට ඇති ජීවත්වීමේ අයිතිය ගැන හිතෙන්නේ මොකද්ද? මස් කන මා මේ ගැන අහවල් දෙයක් කරන්නද? වෙජිටේරියන් වීමෙන් වැඩේ හරි යයිද? එක ඊට වඩා ලොකු රැවටිල්ලක් නොවේද?

ලිබරල් අයිතීන් මිනිසුන්ට පමණක් සිමා කරමුද? එය ගෝත්‍රවාදී ප්‍රාථමික මතයක් නොවේද? සියලු සතුන්ගේ ලිබරල් අයිතිය අගැයු පෙරදිග චින්තනය ඔය කියන තරම් ප්‍රායෝගිකද, අවංකද? නැත්නම් ලේබල් වලට කරන රැවටිල්ලක් නොවේද?

මේ ඔක්කොටම උත්තර නැහැ නොවේ. ඔබ මනින මිනුම් දන්ඩේන් ඔබ උත්තර දෙයි. මා වෙනත් මිනුම් දණ්ඩකින්. ධනවාදීන් එකකින් සමාජවාදීන් තවත් එකකින්. කතෝලිකයින් එකකින්, බෞද්ධයින් තවෙකකින්.


සියල්ලේම පොදු සංගුණකය නම්, අප හැමෝම අප ප්‍රියකරන ලිබරල් අයිතියක් වෙනුවෙන් වෙනත් එවැනි අයිතියක් යටපත් කරන බවයි.

දුප්පත්කම නැති කරන්න ලෝකයේ ඔක්කොම සමාන කරන්නට තතනන සමාජවාදීන් ඒ තුලින් ඉතිරි ලෝකයත් දුප්පත් කිරීම කරන්නා සේ සියල්ල ලිබරල් කරන්නට බැරි බවයි මට සිතෙන්නේ. මිනිසුන් එකිනෙකා හා බැඳෙන තරම වැඩි නිසා එකෙකුගේ ලිබරල් අයිතිය අනිකාගේ වෙනත් ලිබරල් අයිතියකට කැපී යයි.

එකෙකුට  හැරමිට්ට වනන්නට ඇති අයිතිය තවෙකකුගේ නාසය අගින්  කෙළවර වන බව වගේ කතාවක් ලින්කන් ලොක්ක පවසා ඇත. මේ ලින්කන්ගේ හැරමිට්ට හුදු අතාත්වික රැවටිල්ලක් පමණි. ප්‍රායෝගික ඇත්තනම් ඕක නිකම් බිම ඇන්නත් එතනත් තියෙන්නේ තවත් නාසයක් බවයි. ලෝකය එතරම්ම පිරීගිය සම්පත් හිඟ වූ තැනකි.